Η ανάληψη της ευθύνης δεν είναι μόνο βάρος, είναι και σωτήρια

Αν κάποιος άλλος ευθύνεται για ό,τι εγώ παθαίνω δεν έχω κανέναν έλεγχο. Όποτε θελήσει αυτός ο άλλος θα μου γαμήσει τη ζωή, χωρίς να μπορώ ούτε να το αποτρέψω ούτε να το σταματήσω αφού συμβεί. Ζω με ένα μόνιμο άγχος και φόβο, δεν ξέρω από πού θα μου ‘ρθει, επειδή ακριβώς πιστεύω ότι χωρίς να κάνω κάτι για να το προκαλέσω, ο κάποιος άλλος παρεμβαίνει στη ζωή μου.

Άπαξ και αντιληφθώ ότι εγώ ευθύνομαι αλλάζει η κατάσταση άρδην, όλα μεταπηδούν, βρίσκονται πλέον στο δικό μου χέρι.

Αυτό που φαίνεται και αυτό που είναι

- Η επιφάνεια και η ουσία: Βγάζεις λάθος συμπέρασμα αν εστιάσεις σ’ αυτό που φαίνεται, γιατί προσπερνάς αυτό που είναι.

- Τα άμεσα αποτελέσματα δεν είναι τα τελικά. Τα τελικά αποτελέσματα είναι τα ακριβώς αντίθετα των αρχικών.

(Αν χτίσεις ένα σπίτι με στόχο να είναι όμορφο και όχι γερό θα έχεις ένα πρώτο, άμεσο αποτέλεσμα που θα σε κάνει να νιώσεις ότι πέτυχες: θα είναι όμορφο. Αλλά θα έρθει κι ένα δεύτερο αποτέλεσμα -τελικό- σε βάθος χρόνου: θα το χάσεις.) 

Επί του πρακτέου:

Αν ο ίδιος δεν αλλάξεις δεν θα μπορέσεις να δεις την αλλαγή*

Θα αρχίσω με το θεωρητικό: η σοφία υπάρχει (δεν εξέλειψε ποτέ), μόνο που ο άνθρωπος πρέπει να γίνει ικανός για να δει (ό,τι υπάρχει).

Για να πάω στο πρακτικό: αν γίνει κραχ, κλείσουν οι τράπεζες, γίνουν τα χρήματα κουρελόχαρτα, σταματήσει το εμπόριο, κλείσουν τα μαγαζιά κλπ., υπάρχουν άνθρωποι που θα βλογήσουν την τύχη τους κι άλλοι που θα κόψουν τις φλέβες τους. Όχι γιατί οι πρώτοι είναι φτωχοί και οι δεύτεροι πλούσιοι (πολλοί φτωχοί θα πάθουν το δεύτερο), αλλά γιατί οι πρώτοι άλλαξαν ενώ οι δεύτεροι όχι.

Πειρατής θε να γινώ...για χάρη σου!

-Τι εύχεσαι λοιπόν για τη νέα σχολική χρονιά; τη ρώτησα με χαμόγελο.
Εκείνη, αρκετά μεγάλη πια για να έχει άποψη και να μπορείς να συζητήσεις πιο άνετα μαζί της και αρκετά μικρή και αυθόρμητη, σε πείσμα των καιρών, για να έχει απολέσει την αθωότητά της, με κοίταξε με βλέμμα που έμοιαζε να το'χει φιλήσει ο ήλιος. Έτσι όπως φωτίστηκε το προσωπάκι της και τα μάτια της διαπέρασε μια σκανταλιάρικη λάμψη.
Παραξενεύτηκα, είναι αλήθεια. Η ανηψούλα μου συνήθιζε όλο και πιο συχνά να με εκπλήσσει.
- Εύχομαι εγώ και τα άλλα παιδιά της τάξης να γίνουμε φέτος πειρατές. Με καπετάνιο το δάσκαλο που μας είπε ότι η τάξη μας είναι ένα καράβι που θα ανοιχτεί στους ωκεανούς νέων εμπειριών και γνώσεων κι ότι εμείς θα είμαστε το πλήρωμά του. Και ότι πρέπει να συνεργαζόμαστε καλά μεταξύ μας και με τον καπετάνιο μας.
- Πολύ ωραία σας μίλησε, αλλά...εσύ τι εννοείς; Θα είστε πειρατικό καράβι; τη ρώτησα με χαμόγελο που δύσκολα έκρυβε την περιέργειά μου.

Όταν η ασάφεια και ο αποπροσανατολισμός καθίστανται εργαλεία μαζικής χειραγώγησης...

O συγγραφέας Γιώργος Μπαλάνος είχε γράψει στο περιοδικό "Ανεξήγητο" του Ιουλίου 2003: "Αν ένα παιδί μεγαλώνει σ'ένα περιβάλλον, όπου οι περισσότερες λέξεις είναι ασαφείς, θα αναπτύξει έναν χαώδη τρόπο σκέψης και μια ψυχολογία που εύκολα θα άγεται και θα φέρεται από τον κάθε λαοπλάνο πολιτικάντη ή διαφημιστή, ή προπαγανδιστή κτλ. Αντιθέτως αν μεγαλώσει σ'ένα περιβάλλον που οι περισσότερες λέξεις είναι σαφείς -και όπου ακόμη και η αναπόφευκτη ασάφεια γίνεται αποδεκτή και αναγνωρίσιμη, αλλά με σαφείς πάλι όρους- τότε το παιδί αυτό θα διαθέτει μια γερή βασική άμυνα σε οποιαδήποτε προσπάθεια ξένης παρέμβασης στην εσωτερική του υπόσταση".

Άραγε κατά πόσο αυτή η διαπίστωση καθίσταται τόσο επίκαιρη όσο και κρίσιμη στην κοινωνικοπολιτική επικαιρότητα και καθημερινότητα των παράλογων και αφύσικων εποχών μας; Που θυμίζουν πιότερο ταμειακή μηχανή στο έλεος ψυχοπαθών καταχραστών, δηλητηριαστών και μαφιόζων!